Rijks: 1958-1964 (B-5)

Rijks:

klas 1-a    58-59

klas 2-a    59-60

klas 3-a    60-61

klas A-4    61-62

klas A-5    62-63

diploma rhbs A: 1963

Gerrit vd Vorst

2002

2002

Dag Will,

Natuurlijk schrijf ik een levensloop, al was het maar om nog even met je te corresponderen. Je website - dat wil natuurlijk zeggen, de genoemde en afgebeelde mensen en de herinneringen - heeft me nog wel bezig gehouden. Ik heb het geheel gisteravond nog een keer aandachtig bekeken. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in het ' verleden' en dan komt zo'n website natuurlijk als geroepen.

Het grote herkauwen is inmiddels weer eens aardig op gang gekomen. Hans en Wolfram Richter kende ik bijvoorbeeld al van de lagere school (met de Bijbel); toen ze nog op het Monsepaadje woonden, fietsten Hans en ik vaak samen een eind op.

Ook de andere levenslopen heb ik met veel belangstelling doorgenomen. Sommigen hebben veel meegemaakt. Jij zelf hebt bepaald geen makkelijke loopbaan gekozen, allemachtig! Ik heb veel respect voor je werk voor de jeugd, ook bij wijze van nevenactiviteit, en ik hoop vurig voor je dat je lichamelijk niet te veel moet boeten voor dat zware - en waarschijnlijk vaak ondankbare - werk.

De verhalen van Beppy (leuke foto) en Carla heb ik ook met aandacht en plezier gelezen, en dat stimuleert me extra om ook mijn eigen levensloop door te geven.

Daar gaat-ie.

Zoals je je misschien nog wel herinnert, werd ik in februari 1963 van school

geschopt, omdat mijn vader de heer Van Luytelaar bewusteloos zou hebben

geslagen, toen die mij niet meer in zijn klas wilde toelaten vanwege een on-

benullig akkefietje. Wat er precies gebeurd is, is bij ons thuis nooit uitgebreid

aan de orde gekomen (mijn vader was een zeer goede straatvechter/bokser geweest en hard kan hij niet hebben geslagen, maar ik steek mijn hand toch niet in het vuur voor hem), maar uiteindelijk is mijn vader jaren later - in 1965, of daaromtrent - door het Hoger Gerechtshof in Den Bosch, na een uitgebreide reconstructie, vrij gesproken. Mijn verwijdering van school vond in 1963 toch nog tamelijk onverwacht plaats, naar ik later begreep omdat de heer Vrijling het in een ver uitlopend pauzeoverleg voor mij opnam en de rest van de leraren het toen hard speelde. De heer Vrijling, die toen om andere redenen al hevig ter discussie stond, ging dat schooljaar vervolgens ook definitief ten onder.

De gebeurtenis had nogal wat impact op ons gezinsleven (ik heb ook nog allerlei, aardige anonieme brieven, krantenartikelen e.d.). Mijn vader is 1-2 jaar na zijn rehabilitatie toch opgestapt bij de politie en is in oude auto's, paarden en tenslotte verzekeringen gaan doen. Hij is pas vorig jaar, 85 jaar oud, overleden op zijn geliefde boerderijtje bij het Zwarte Water. Ik had toen al bijna 25 jaar geen contact meer met hem en met Venlo, en heb hem niet meer kunnen vragen naar de ware toedracht.

Van de ene op de andere dag zat ik op voorspraak van de heer Vrijling in Roermond, op de RHBS aldaar. Prima tijd gehad. Ik was er de onmiskenbare uitblinker en genoot een dito uitzonderingspositie, waar ik flink de boter uit braadde. Verder een leuke

Vervolgens op naar Utrecht, voor een wiskundestudie aan de RUU. Ik had weliswaar een vage droom van de wilde vaart, maar volgde uit een soort labbekakkerigheid het minder wilde voetspoor van mijn oudere broer die uiteindelijk een briljante wiskundehoogleraar is geworden (een jaar of wat terug was hij de meest geciteerde wiskundige van de wereld). Ik was minder briljant, zullen we maar eufemistisch zeggen, maar kwam toch met een doctoraalexamen weg. Dat bleek bij sollicitaties niet verkeerd.

Ik heb Venlo indertijd wel stevig gemist, en vooral mijn vrienden daar.

In 1971 overleed mijn moeder, op circa 50-jarige leeftijd, en dat leidde uiteindelijk tot het uiteenvallen van ons gezin en om die reden heb ik Venlo niet vaak meer aangedaan. In hetzelfde jaar ben ik, 24 jaar oud, gehuwd met de toen 21-jarige Heleen bij 't Vuur (sociologiestudente, later juf handwerken en nu kunstzinnig therapeute) en - zoals oplettende lezertjes al vermoed zullen hebben - er kwamen vrij snel kinderen, te weten twee zoons. Een zoon heeft een fysiotherapiepraktijk (heeft indertijd tegelijkertijd ook een universitaire studie letteren gedaan) en de andere is bij de politie en ME gegaan. Beiden zijn rond de 30 en getrouwd; ik heb twee kleinkinderen die heel veel voor me betekenen (en v.v.), en het derde kleinkind is op komst.

Sport domineert beslist in ons gezin: atletiek, voetballen, tennis en boksen was alles wat de klok sloeg en eigenlijk nog slaat. Zelf voetbal ik nog steeds fanatiek en loop ik in competitieverband nog achter 20-jarigen aan te hijgen; zal dus niet lang meer duren eer mijn voetbalcarrière van nu al 44 jaar (begonnen bij Venlose Boys) er op zit.

Mijn herinneringen aan de RHBS zijn niet slecht. De school was in zekere zin afleiding. Piet Goossens heeft natuurlijk volstrekt gelijk als hij in zijn levensloop stelt dat er weinig beroep op onze creativiteit werd gedaan - en inderdaad bleek de basis voor voortzetting zwakker dan had gekund - maar dat gaf ook de rust waar ik persoonlijk wel behoefte aan had (over mijn familie is een romannetje te schrijven).

Met bepaalde leerlingen ondernam ik buiten schooltijd ook van alles (Geert Bethlehem en Jan Nijs waren goede vrienden en ik heb nog enig contact met ze), zoals:

- zwemmen in de Onderste (of Bovenste?) Molen, ook 's ochtends vroeg;

- ik herinner me nog leuke vakanties in Zeeland, met Carla Ruijs, Geert Bethlehem, de zusjes Timmermans, Annemieke Kuijpers;

- dansles met een hele club bij Sjaan van

Wat betreft mijn werk heb ik vrijwel mijn hele leven managementfuncties bekleed bij computerafdelingen en -centra van universiteiten: RUU (1973), KUN (1986), UVA (1999) en nu weer KUN (1999). Veel gepubliceerd en geadviseerd, waarbij ik nog eens heb ondervonden - Hansje, je wordt bedankt - dat de RHBS Roermond mijn taalvaardigheid niet meer heeft kunnen opkrikken. Ik heb een eigen onderneming (advies-BV) en maak ik nog voor drie dagen per week deel uit van de directie van het Universitair Centrum Informatievoorziening van de KUN (circa 120 p.p.) Overigens heb ik weinig belangstelling voor computers ...

Ik rijd al die jaren al dagelijks op een neer van Zeist naar mijn werk.

Het gaat me in vrijwel alle opzichten goed. Het leven is in veel opzichten tot nu toe een avontuur geweest, maar dat laat ik hier buiten beschouwing.

Rooij die me een keer zag stuntelen en toen de hele zaal heeft rondgezwierd aan haar weelderige boezem (samen met mijn welige jeugdpuistjes was dat de genadeklap voor mijn dansanimo; op mijn website komen dus niet van die dansfoto's te staan!);

Bijzonder van Venlo is wel dat ik er rondliep als protestantse jongen (mijn ouders hadden een verschillend geloof), met eerder een Kampens dan een Venloos dialect, aanvankelijk zonder enige affiniteit met Venlo en met schijnbaar uitsluitend roots in Kampen, waar ik ook verbleef toen mijn vader 3 jaar onder Soekarno ging dienen.

Venlo revisited!

Will, een lang verhaal, maar beschouw het maar als een brief aan jou. Wat mij betreft, is alles publicabel, maar als iedereen zo'n lang verhaal schrijft is je website zo ' vol '. Zie maar, als ik wat meer tijd heb, kan ik een ingekorte versie maken voor je. Foto's kan ik zo gauw niet vinden, maar die stuur ik er zo snel mogelijk achteraan. Ik kan alvast vertellen dat ik kaal ben geworden, dat reduceert de schokreactie. Ik heb verder goed op mijn lijf gepast, maar toch niet zo goed dat ik me het kan permitteren om een gewaagde foto als die van Geert in te sturen.

Leuk dat je je de 'bijles' nog herinnert. Zelf herinner ik me jou als een actieve en opgewekte jongen die voor veel in was. Talent voor de exacte vakken had je niet, maar wie ben ik om je dat euvel te duiden. Ook zonder foto's had ik je zo voor mijn geest kunnen halen.

Tot zover. Hopelijk heb ik je niet verveeld.

Ik wens jullie een toffe reünie toe, en het programma biedt daar mijns inziens een uitstekende basis voor.

Jou persoonlijk wens ik veel geluk met de jouwen, zonder al te veel getob met de gezondheid!

Hartelijke groet,

Gerrit van der Vorst

verkering gehad, en ik moest elke dag overblijven in een kroeg, dus wat wil een mens nog meer op die leeftijd?